Page 1 of 4 1234 LastLast
Results 1 to 10 of 40

Thread: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

  1. #1
    Он самый Artak's Avatar
    Join Date
    Sep 2008
    Location
    Ереван-Торонто
    Posts
    1,378

    Default Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    Լեոնիդ Ֆիլատով
    "Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ"
    - В этом гостиница Я директор!

  2. #2

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    Леонид Филатов

    Сказ про Федота-стрельца, удалого молодца.
    (по мотивам русского фольклора)

    перевод - Сисака Аракеляна




    գործող անձիք.

    Զվարճարար
    Ֆեդոտ
    Մարուսյա
    Թագավոր
    Արքայադուստր
    Դայակ
    Գեներալ
    Ջադու
    Ձայն
    Տիտ Կուզմիչ
    Ֆրոլ Ֆոմիչ
    Դեսպաններ, պահակախումբ, շքախումբ, ժողովուրդ:



    Զ Վ Ա Ր Ճ Ա Ր Ա Ր.

    Թե կուզեք - հավատացեք, թե չեք ուզի - դուք գիտեք. կա՜ր-չկա՜ր
    երկրում ձեզ ծանոթ, մի որսորդ. անունը՝ Ֆեդոտ: Ֆեդոտն, էնքան սիրուն չէր,
    բայց դե՝ չէր էլ անճոռնի; ամենևին գիրուկ չէր, բայց դե՝ ոչ էլ չոփուռ մի: Ոչ հարուստ
    էր, ոչ՝ աղքատ, ոչ վստահ էր, ոչ՝ վհատ, ոչ մի այր էր պետական, այլ էնպես -
    սովորական:
    Ֆեդոտն ուներ երկու գործ. ձկնորսություն, մեկ էլ՝ որս: Որսը պալատ էր
    բերում, թագավորին հանձնում: Թագավորն էլ, էդ միսը՝ հյուրերին էր կերցնում:
    Հյուրերը՝ ատլա՜ս հագած, ոսկի ադամանդ կապա՜ծ, մեկը՝ Հնդկաստանի՜ց,
    մյուսը՝ Հունաստանի՜ց, մեկը իշխան, մյուսը՝ դեսպան, մեկը ահել, մյուսը՝ ջահել, զրույցի մեջ՝ բարեհաճ, ուտելու մեջ՝ քմահաճ: Մեկին
    տուր թարմ խեցգետին, մյուսին՝ տնական երշիկ, մեկը կուզե ձկնապուր, իսկ մյուսը՝
    խոզապուխտ: ՈՒ ամենքին մի՛ որսորդ - խեղճ ու կրակ մի Ֆեդոտ:
    Ահա, հերթական անգամ, ապսպրել է արքան. "Ֆեդո՛տ, վաղ լուսաբացին,
    եկ, պալատ ներկայացիր:"
    Թագավորը - թիզ ու կես, գլուխը՝ մատնոց ասես: Միջի թույնը ու մաղձը շատ
    է, քան իր զանգվածը: Նայում է մեր հերոսին - քանց թուրքը՝ խոզի մսին:
    Ֆեդոտը վախից քրտնեց, գույնը գցեց, սփրդնեց, հոնքն՝ սկսեց դողալ, աչքը՝
    սկսեց խաղալ, փորից ամպրո՜պ հնչեց... Էստեղ՝ հեքիաթն սկսե՜ց:

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր

    Ճաշկերույթ պիտ տանք մենք ճոխ՝
    Անգլի՜ո դեսպանին հաճո:
    Իսկ հյուրասիրել - կարող ենք
    Միայն երեկվա ճաշով;

    Էնպես որ, զենքդ կապիր
    ՈՒ անտառ ճամփա ընկիր:
    Այծամ, կաքավ, կամ՝ խլահավ,
    Մի խոսքով, մի բան խփի՛ր:

    Թե որ դատարկ եկար տուն -
    Քեզ զնդանն է սպասում:
    Երկրի բա՜խտի հետ ես խաղում.
    Ջոկո՞ւմ ես, ինչ եմ ասում:

    Ֆ Ե Դ Ո Տ

    Ջոկում եմ, ջոկում, արքա,
    Դանդալոշ չեմ, կամ՝ հակա:
    Երկրի շահը գետնով չե՛մ տա,
    Կձգտեմ, խնդիր չկա:

    Ստացվում է. Ռուսիան
    Ինձ հետ է կապել հույսը:
    ՈՒ թե ես կաքավ չխփեմ -
    Պատերազմը անխույս է:

    Որ հյուրը քո անվանի
    Սովից՝ համը չհանի -
    Խոստանում եմ ապահովել
    Մսի լայն տեսականի:

    Զ Վ Ա Ր Ճ Ա Ր Ա Ր

    Թագավորի ասածը, նույնն է՝ թե թրի հարվածը: Ասեց՝ "գնա՛ արջաորս",
    պիտի հետևես անխոս: Նրա հետ չե՛ս մեկնի ոտք, պետք է ենթարկվես, Ֆեդո՛տ:
    Կամ պիտ որսես ձուկ, թռչուն, կամ՝ դառնաս դիակ անշունչ:
    Ֆեդոտը տվեց-անցավ գետեր, սարեր ու անտառ, չհանդիպեց ո՛չ կաքավ, ո՛չ շլդիկ, ո՛չ խլահավ: Իջավ մթնոտ իրիկուն, ժամանակն է՝ դառնալ տուն:
    Մեկ էլ՝ դիմացի ծառին, թառած տեսավ աղավնուն. նստել, չի ուզում թռչի,
    որսորդը՝ հեչ պետքը չի:

    Ֆ Ե Դ Ո Տ.

    Էս ի՞նչ փորձանք-չարիք է.
    Չքվել է բարելիքը:
    Մնաց, էս աղավնին խփեմ,
    Լավ, թե վատ՝ ուտելիք է:

    Թե ծուռ նստենք, դուզ խոսենք՝
    Աղավնու որսն էլ որս է -
    Աղավնին, թե խելքով եփես,
    Շատ էլ լավ, համով միս է:

    Ա Ղ Ա Վ Ն Ի

    Ֆեդոտ, ինձնից հեռու կաց,
    Հրացանդ՝ ձգիր ցած:
    Իմ մսով փոր չես լցնի,
    Ոչ էլ՝ փետուրովս՝ բարձ:

    Կուզե հյուրն են առնական
    ՈՒտեստ՝ հյութե՜ղ, պատվակա՜ն,
    Իսկ իմ մսից՝ չի կշտանա
    Անգամ մեկ շունչ իգական:

    Ֆ Ե Դ Ո Տ.

    Կամ՝ ջադուն է մաղ պտտել,
    Կամ՝ աղքատն է գանձ գտել,
    Կամ էլ, էլի, ականջիս մեջ
    Ականջփորուկ է մտել:

    Կամ՝ մեր արքան անօրեն,
    Հռչակել է նոր օրենք,
    Որ թռչունները մարդկային
    Լեզվով խոսել սովորեն:

    Ա Ղ Ա Վ Ն Ի.

    Արյուն թափելուց անցիր,
    Ինձ՝ դարձրու քո հացին:
    Հենց, շեմքիցդ ներս մտցնես -
    Ես քո կինն եմ, իմացիր:

    Քեզ նոր հագուստ կկարեմ,
    Կարագ, չորթան կհարեմ:
    Ինձ "ցավ" ասես - "ջան" կլսես,
    Ես՝ զիջող ու անչար եմ:

    Ֆ Ե Դ Ո Տ.

    Չեմ հասկանում. ի՞նչ անեմ...
    Լա՛վ, արի քեզ տուն տանեմ -
    Էնտեղ, հանգիստ ու անշտապ,
    Մի որոշում կհանեմ:

  3. #3

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    Զ Վ Ա Ր Ճ Ա Ր Ա Ր.

    Բերեց Ֆեդոտը էդ թռչունը տուն: Մոլոր նստել է, արցունք է թափում:
    ՈՒ, զուր չի կախել նա իր մռութը, իրոք, հերոսի մեր բանը բուրդ է. տուն է
    եկել նա որսից ձեռնունայն, շուն-թագավորն էլ՝ ծարավ է արյան: Նայես Ֆեդոտին -
    մեղքդ է գալիս, նստել, էս կյանքին հրաժեշտ է տալիս: Մի կես բուռ ցորեն շաղեց
    սեղանին, որ գոնե քջուջ անի աղավնին: ՈՒ հանկարծ... Աչքերին իր չի հավատում... Մի լո՜ւյս-աղջիկ է շրջում տնակում:

    Մ Ա Ր Ո Ւ Ս Յ Ա.

    Բարով ծլե՜նք, զորանա՜նք,
    Երկուս ենք մենք - տա՜ս դառնանք,
    Ես՝ քո կինն եմ, Մարուսյան,
    Մի բարձի մենք ծերանանք:

    Ասա՛, խոսի՛ր, սուս մի՛ կաց,
    Կիսվի՛ր հետս, սիրտդ բա՛ց...
    Թե՞, հոգուդ մեջ ես տեղ չունեմ,
    Թե՞, չունեմ արժան պահվածք:

    Ֆ Ե Դ Ո Տ.

    Չէ՛, հոգիս, աստված վկա,
    Ինչ ունես՝ դուրըս կգա,
    Բայց, քեզ կողակից կարգվել -
    Մի գրամ էլ ա՝ հույս չկա.

    Չէր ընկել լուսը գետին -
    Արքան կանչեց ինձ նիստի:
    Ասաց. "Ֆեդոտ, ճամփա բռնիր
    Խլահավի դու որսի:"

    Որսի հե՜չ հարմար պահ չի,
    Բայց՝ դե ծառան ի՞նչ վիճի:
    Մտածեցի. -Լա՜վ, կփորձեմ,
    Խլահավ է հո ա՞րջ չի:

    Տվի, անցա անտառը -
    Բայց ի՞նչ... Բա՛խտս է դառը:
    Արքան հիմա կատաղե՛լ է...
    Ես՝ նրա տոհմածառը...

    Սիրուն բան չի՛ արարքս,
    Բայց, ինձ թո՛ղ, գնա՛, թանկըս,
    Մեկ է՝ վաղը գժված արքան
    Թռցնելո՛ւ է գանգս:

    Իմ հույսը՝ իմ խելքն է
    Որ գլխիս մեջ կքնե:
    Էն, որ կմնամ անգլուխ -
    Արքայի հեչ պե՜տքն է:

    Մ Ա Ր Ո Ւ Ս Յ Ա.

    Մի՛ տխրիր, ի՜մ չամիչ,
    Կդըրստենք ամեն ինչ.
    Ո՞Ւր եք, հապա, հանդես եկեք
    Տիտ Կուզմիչ ու Ֆրոլ Ֆոմիչ:

    Մարուսյան ծափ է զարկում, հայտնվում են երկու ջահել աժդահակ

    Թե հլո՞ւ եք իմ խոսքին -
    Հենց հիմա անցեք գործի:

    Ա Ժ Դ Ա Հ Ա Կ Ն Ե Ր.

    Ոչ մի վարկյան մի՛ կասկածեք,
    Առաջին գործը հո չի՞:

    Զ Վ Ա Ր Ճ Ա Ր Ա Ր.


    Արքան ու դեսպանը լուրջ, նստել են սեղանի շուրջ: Արքայադուստրը
    ներառյալ, մեկ էլ՝ դայակը պառավ: Բոլորի ուշք ու միտքը - համադամ ուտելիքն է.
    Ի՞նչ խոսք ու զրույց հստակ - թե որ փորդ է դատարկ: Իսկ սեղանը - ծերից-ծեր
    հնձած մի արտ է կարծես. մի-մի փունջ սամիթ ու դաղձ, էն էլ՝ թոշնած ու դեղնած:
    Հյուրը՝ թթված որոճում, կոշիկի ճիտքն է ճոճում, արքան՝ կատաղած
    ֆշշում, Ֆեդոտի մերն է հիշում... Մեկ էլ, ասես երկնքից, դարսվեցին իրար կից,
    մինչ այդ՝ դատարկ սեղանին սև խավիար, հորած պանիր, է՜լ խորոված հնդկահավ,
    է՜լ՝ կարմրախայտ ու կաքավ, հորթի թոքից տժվժիկ, միրգ, քաղցրեղե՜ն անուշիկ,
    ուտեստներ հազա՜ր անուն, որ հալվում են բերանում: Քե՛ֆ արա, հրճվի՛ր
    անվերջ... Զրույցն ընկավ հունի մեջ...

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.


    Կներեք, առանձնապես -
    Տնտեսական հարց տամ ձեզ.
    Դուք շաղգամը ո՞նց եք տնկում.
    Կաշին քերթա՞ծ, թե՝ էնպես:

    Ա Ն Գ Լ Ի Ո Դ Ե Ս Պ Ա Ն.

    Յե՛ս:

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.

    Ներող եղեք հատկապես -
    Համտեսական հարց տամ Ձեզ.
    Ձեր թեյի մեջ շաքարավազ
    Մե՞կ գդալ, թե՝ մեկուկե՞ս:

    Ա Ն Գ Լ Ի Ո Դ Ե Ս Պ Ա Ն.

    Յե՛ս:


    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.


    Չնեղանաք անձնապես,
    Մի հարց ևս. ինձնից՝ Ձեզ.
    Ձեր կնանիք հյուր են գնում
    Վարտիք հագա՞ծ, թե՝ էնպես...

    Դ Ա Յ Ա Կ.

    Ամո՛թ քեզ ու նախատիք,
    Գլխիդ հագցնեմ վարտիք:
    Էն, որ խելքդ թռցրել ես -
    Զուր չե՛ն փսփսում մարդիկ:

  4. #4

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.

    Հերիք դուրս տաս, չաչանակ,
    Բանտի ունես ախորժակ:
    Խոսքերիս մեջ, քողարկված է
    Քաղաքական նուրբ ակարկ.

    Աղջիկս՝ հասակն առել,
    Դառել է հին ցախավել:
    Մի հունարով, պետք է նրան
    Դեսպանի հետ նշանել:

    ՈՒ ես հանգիստ, լուռ ու մունջ,
    Քայլեր եմ ձեռնարկում լուրջ,
    Որ սրա միտքը դարձնեմ
    Իմ մտքի հետ համահունչ:

    Դ Ա Յ Ա Կ

    Դառնալ կինն էս բոշայի -
    Իսկի ե՛ս չեմ հոժարի:
    Էս մեր ուզած թեկնածուն չի՛-
    Դու սրանից վազ արի:

    Քթի տակ "յե՛ս, յե՛ս" կանի -
    Բան չթողեց սեղանին:
    Աչքդ թեքես՝ երերիդ կեսը
    Կուլ կտա՝ "օ՜ֆ" չի անի

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.

    Կամ լեզուդ քեզ կքաշես,
    Կամ՝ պալատից կքշեմ:
    Քո հովից է, որ խրտնում է
    Արտերկրյա ատաշեն.

    Հիշո՞ւմ ես իսպանացուն,
    Նա է՞լ էր վատ թեկնածու,
    Ադամանդը ականջից կախ՝
    Իդեալական փեսացու:

    Նրա տակին, բարձի տեղ
    Դու դրեցիր ժանգոտ մեխ:
    Խեղճը վնգստալով փախավ,
    Ասես, կերել էր պղպեղ:

    Դ Ա Յ Ա Կ.

    Թաղե՜մ ես իսպանացուդ.
    Լակեց հում-հում տաս հատ ձու,
    Կերավ մի կաթսա խաշած միս,
    Մի տոպրակ քամած մածուն:

    Քո ամեն տված հարցին
    Ֆսֆսում էր. "սի", հա "սի,
    Անդադար ռեխն էր խցկում
    Կարմրախայտն ու իվասին:

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.


    Ձենըդ կտրի՛ր, այլապես՝
    Զնդանի մեջ կփտես:
    Համբերությունը չափ ունի
    Անկեղծ եմ ասում, գիտե՞ս:

    Իսկ բարոնի ի՞նչն էր վատ.
    Կրթվա՜ծ, հարո՜ւստ, պարարտ;
    Բայց նրան էլ չդիմացար,
    Վնասեցիր, անհավատ:

    Էդ ո՞վ նրա ճաշի մեջ
    Մկան սատկած ձագ գցեց:
    Վնասատու էլեմենտ ես.
    Ես քո հերն եմ անիծել:

    Դ Ա Յ Ա Կ.

    Բարոնդ երևելի
    Ախորժակ ուներ գելի;
    Ագռավից պանիր խլող էր
    Գերմանացիդ գովելի:

    Սովից փախած էր ասես,
    Խժռում էր խոզի պես,
    Խոտի դեզ էլ դեմ տաս - կուտի,
    Թե մահակով չսաստես:

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.

    Փորձա՛նք համապետական.
    Ես քեզ տիկ հանել կտամ:
    Բարությունս ես շահագործում
    Քավթառ անշնորհակալ:

    Որտեղի՞ց, ասա՛ տեսնեմ
    Սրան փեսացու վերցնեմ:
    Եթե էղածն ինչ կա՝ էս է -
    Պիտի համոզեմ, քծնեմ:

    Թե խմբվեին հարկի տակ
    Թեկնածուներ անքանակ...
    Չկա՛ն: ՈՒրեմն՝ Տամբովի
    Գելն էլ է տարբերակ:

    Ա Ր Ք Ա Յ Ա Դ Ո Ւ Ս Տ Ր.

    Քեզ վստահել են երկիր -
    Երկիրդ կառավարիր.
    Կամքիս վրա մի՛ բռնանա,
    Հոգիս մի՛ աղավաղիր:

    Քո դեսպաններից անդեմ
    Վաղուց զզվել եմ արդեն.
    Հագնվո՜ւմ, օծվում են, չգիտես՝
    Կի՞ն են, թե՝ տղամարդ են:

    Թ Ա Գ Ա Վ ՈՐ

    Սերը՝ աթարին դիպավ,
    Դու էլ՝ կսիրես դեսպան:
    Ձեռի հետ էլ կդրստես
    Իմ գործերն առևտրական.

    Խնամիության անվան տակ
    Կծախեմ նրանց տախտակ.
    Էլեկտորատը հոժար է
    Դուք, երկո՛ւ սդ եք հակառակ:

    Ա Ր Ք Ա Յ Ա Դ Ո Ւ Ս Տ Ր.

    Զուր է ամեն բարկություն,
    Ընդունիր ի գիտություն.
    Իրավասու եմ ես անել
    Սիրո ազատ ընտրուըյուն:

    Ա՛յ, թե որպես հավակնորդ
    Դիմեր Ֆեդոտը որսորդ -
    Իմ ու քո մեջ կդադարեր
    Էս կռիվը ավելորդ:

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.

    Լռի՛ր, խելառ շան աղջիկ:
    Լեզվիդ չափը ճանաչիր:
    Մա՛րշ, սոլֆեջիոդ կրկնիր
    Գնա՛, ռադդ քաշիր:

    Ես էդ ռանչպար Ֆեդոտին,
    Սոված, տկլոր քոսոտին,
    Աչքի մեկը հանել կտամ
    ՈՒ կքշեմ իմ մոտից:

  5. #5

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    Զ Վ Ա Ր Ճ Ա Ր Ա Ր.

    Պալատում կար գեներալ, որը մի տիպ էր անիրավ. թաքնվում էր շվաքում, տվյալներ էր հավաքում: Միշտ ամեն ինչից դժգոհ, նա փնտրում էր այլախոհ: ՈՒներ շան հոտառություն, գիտեր ամեն նորություն, ծոցատետրի լուսանցքում ինչ լսում էր՝ գրանցում ու երբ ժամն էր լրանում՝ պալատ էր ներկայանում:


    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.

    Գեներա՞լ, շա՜տ ես թթված:
    Ի՞նչ դարդի տակ ես կքված.
    Կամ ռոճիկդ ես քամուն տվել,
    Կամ՝ սիրուհուցդ ես լքված:

    Կամ էս կյանքից ես զզվել,
    Կամ՝ գինու մեջ ես սուզվել,
    Կամ՝ բանակն է սակավաթիվ -
    Դր՛ա համար ես հուզվել...

    Զեկուցիր, բայց՝ չխաբես -
    Ի՞նչ մտքեր են տանջում քեզ:
    Ես պարտավոր եմ իմանալ.
    Ո՞վ, ո՞ւմ, ի՞նչ, ե՞րբ ու ինչպե՞ս:

    Գ Ե Ն Ե Ր Ա Լ.

    Մի շաբաթ էլ ա չկա -
    Ֆեդոտենց տուն ես մտա;
    Նրա կնոջ չքնաղ տեսքից՝
    Շեմքին թուլացած ընկա:

    Էն է - կրակն եմ ընկել,
    Գլուխս բարձի չեմ թեքել,
    Ողջ ներսս մլուլ է գալիս -
    Հաստատ՝ վերջս է եկել:

    Էդ դեռ քիչ էր՝ էն օրն էլ
    Մի սիրերգ եմ հորինել.
    "Սիրո սարդը, ջահել հոգուս
    Մեջ սարդոստա՜յն է հինել..."

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.

    Տո՛, որսորդը ո՞վ դարձավ:
    Լրիվ տվեց ու անցավ.
    Գիտի, որ ե՛ս ամուրի եմ -
    Բռնեց, ի՛նքն ամուսնացավ:

    Նրա կնկան փախցրու,
    Բեր պալատ՝ ինձ հարսնացու,
    Իսկ Ֆեդոտի գեշ մռութը
    Սարքիր միս քյուֆթայացու:

    Գ Ե Ն Ե Ր Ա Լ.

    Փախցնելը դժվար չի,
    Բայց՝ վրեժի՛ց չես փախչի:
    Հասարակությունն իմացավ՝
    Տիրուդ հերը կանիծի:

    Կապը կտրել է խալխը -
    Մատ չես կոխի երախը,
    Ֆեդոտի կողմը կբռնեն,
    Չկա՛ առաջվա վախը:

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.

    Էդ խելքին քանի՞ շունչ եք,
    Որ իզուր օդ կշնչեք:
    Թե՞, քեզ պետք է ամեն բան ես՝
    Արքա տեղովս հուշեմ.

    - Որպեսզի, իմ անձի շուրջ
    Չտարածվի խոսք ու զրույց -
    Արա ամեն ինչ աննկա՛տ:
    Գնա, կորի՛ր պորտաբույծ:

    Տես, թե էդ հարցը լուծես՝
    Ճո՜խ պարգև է սպասում քեզ.
    Մի մե՜ծ, նախշո՜ւն շքանշան
    Կստանաս անմիջապես:

  6. #6

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    Զ Վ Ա Ր Ճ Ա Ր Ա Ր.

    Օր ու գիշեր մեկ արած, գեներալը միտք արեց, թե ո՞նց առանց գեշ արարքի՝ Ֆեդոտի գլխին սարքի: Էնքա՜ն լարվեց ու ձգվեց, որ ձախ ականջը դքվեց: Էդ
    պատասխանատու պահին միտքն ընկավ ընկերուհին - անտառի չար բնակիչ,
    պառավ Ջադուն խառնակիչ: -Գնամ, - մտածեց - անտառ, մեկ է, չկա՛ ուրիշ ճար:
    Պառավին գտավ տեղում. թավ կաղնուտի մեջտեղում բուսարմատներ էր պեղում:
    Գեներալը երբ մոտեցավ, կախարդը շա՜տ ուրախացավ. իրեն նման մի խաբեբա
    բարեհաճել է անտառ գալ:

    Ջ Ա Դ Ո Ւ.

    Վա՜յ, քոռանամ, վա՜յ, քեզ մատաղ
    Անառողջ ես դու հաստատ:
    Թե՞ շվեդն է Պետերբուրգում,
    Թե՞ թուրքն է Մոսկվայի տակ...

    Կրծիր կեչու թարմ կեղև՝
    Արմատից յոթ մատ վերև:
    Դա դրսից բերված սուտ դեղ չի,
    Այլ՝ Մայր Բնության պարգև:

    Կեղևի մեջ էդ կծու
    Կա օգտակար հանածո:
    Գեներալներն՝ ով փորձել է,
    Դեռ ոչ ոք չի մահացել:

    Գ Ե Ն Ե Ր Ա Լ.

    Սուս կաց, շատ մի՛ թնկթնկա,
    Հիվանդ չեմ, կյանքդ վկա:
    Գազան, թռչուն հեռու քշիր,
    Հետդ լուրջ խոսելիք կա.

    -Պալատական որսորդը
    Փորից հանել է ոտը:
    Ինձ էլ հանձնարարված է,
    Որ տեղը դնեմ պորտը:

    Թե բռնեմ ու սպանեմ՝
    Գլխիս շա՛ն ձեն կհանեմ:
    Եկել եմ, որ մի խորհուրդ տաս.
    Ո՞նց նրան շարքից հանեմ:

    Ջ Ա Դ Ո Ւ.

    "Պառավ տատի ու պապի,
    Նայիր աչքիս ու ափիս,
    Կեչուց դագաղ, մատների խաղ,
    Ֆեդոտի բախտը կապիր:"

    Որ որսորդը անշնորհք
    Անհարկի չմեկնի ոտք,
    Մինչև լուսաբաց, թող ճարի
    Ոսկե թելից գործած գորգ:

    ՈՒ քարտեզը երկրի
    Թող էդ գորգին պատկերի:
    Եթե չէ՝ թող իր բախտի մեջ
    Ինքն իրեն մեղադրի:

    Գ Ե Ն Ե Ր Ա Լ.

    Գիտեմ չէ՞, դու թե ուզես՝
    Ցանկացած հարց կլուծես:
    Զարմանում եմ. ո՞նց մինչ հիմա
    Գոնե փոխնախարար չես:

    Ժամանակները՝ մութ են,
    Մարդիկ՝ իրար միս կուտեն,
    Մի քե՛զ է, որ վստահում եմ,
    Մնացածը ողջ սուտ են:

    Լուծեցիր հարց շատ խրթին:
    Ամեն ինչ՝ իրեն հերթին -
    Ասա տեսնեմ. քեզ ի՞նչ եմ պարտք,
    Մեռնե՜մ քո բարի սրտին:

    Ջ Ա Դ Ո Ւ.

    Վե՛րջ տուր, ո՞նց չես ամաչում:
    Ես հո շահի գերի չե՞մ:
    Քեզ օգուտ տալու մղումը
    Զուտ հոգևոր պահանջ է:

    Թե որ է՛լ նեղն ընկնես՝
    ՈՒրիշ մեկին չդիմես:
    Քո պես հարգված ջահելին
    ՈՒրախությամբ կօգնեմ ես:

    Զ Վ Ա Ր Ճ Ա Ր Ա Ր.

    Կանչեց արքան Ֆեդոտին, էն անվհատ որսորդին: Դեռ պայմանը չի կապել,
    բայց փրփրել է ու ամպել: Ձեռքերը կանթ է արել, ոտքով՝ դոփում է ահեղ, աչքերի
    կայծով խայծում - ահ, սարսափ է տարածում: Էնքա՜ն կուզե շան որդին
    վախեցնել Ֆեդոտին, որ մրսած ազդրը հերվա, էդ ձգտումից կնվա:

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.

    Առավոտյան պալատ բեր
    Գորգ՝ նախշուն ու ոսկեթել:
    Թագավորական հրահանգ է,
    Բարի եղիր կատարել:

    Ի՞նչ նախշ եմ ուզում, գիտե՞ս -
    Քաղաքական մեծ քարտեզ:
    Քանի որ, իմ պատշգամբից
    Երկիրս չեմ տեսնում ես:

    Հասկացա՞ր ինչ եմ ուզում:
    Ո՞նց կանես՝ ինձ չի՛ հուզում:
    ՈՒշացրեցիր, - մունետիկս
    Քո մահվան լուրն է գուժում:

  7. #7

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    Զ Վ Ա Ր Ճ Ա Ր Ա Ր.

    Ֆեդյան եկավ տուն, վախից՝ դեղնագույն: Մի անկյուն խցկվեց, աչքերը
    լցրեց, հայացքը պատին կենտրոնացրեց: Կինը նրան սեղանի մոտ է կանչում,
    իսկ նա տնքում է լուռ ու հառաչում:


    Մ Ա Ր Ո Ւ Ս Յ Ա.

    Մթնտել ես՝ ամպի պես:
    Հաց չե՞ս ուտում, սոված չե՞ս:
    Մասրապուրը գոնե փորձիր,
    Աղանձից արա համտես:

    Ֆ Ե Դ Ո Տ.

    Ի՞նչ մասրապուր, ի՞նչ աղանձ,
    Երբ արքան է կատաղած:
    Ու տես, որ չի պատըժում էդ
    Անաստվածին - Աստված:

    Կպել է՝ թե, գորգ ճարիր,
    Վրեն՝ քարտեզ նկարիր
    Ու քարտեզին՝ երկրի բոլոր
    Սահմանները պատկերիր:

    Մ Ա Ր Ո Ւ Ս Յ Ա.

    Մի ընկճվիր, ի՛մ չամիչ,
    Էն փուտ բիձեն քո դեմ ի՞նչ:
    - Ո՞ւր եք, հապա՝ հանդես եկեք
    Տիտ Կուզմիչ ու Ֆրոլ Ֆոմիչ:

    Մարուսյան ծափ է զարկում, հայտնվում են երկու աժդահակ:

    Թե հլու եք իմ խոսքին,
    Հենց հիմա՝ անցեք գործի:

    Ա Ժ Դ Ա Հ Ա Կ Ն Ե Ր.

    Ոչ մի վայրկյան մի՛ կասկածեք.
    Առաջին գործը հո չի՞:

    Զ Վ Ա Ր Ճ Ա Ր Ա Ր.


    Առավոտ՝ մութուլուսին, Ֆեդոտը՝ գորգը ուսին, առանց վախի զգացողության, եկավ պալատ՝ ընդունելության:
    Արքան, երբ տեսավ շեմքին գորգը ուսն արած որսորդին - շշմած գահից
    ընկավ ցած, խավիարը՝ բկին մնաց, իրեն կերավ ու թափեց, գորգի ծայրը
    շոշափեց ու մռութ սարքեց խարդախը - իբրև թե՝ շա՜տ ուրախ է:

    Ֆ Ե Դ Ո Տ.

    Առավոտ-մթնով ելել,
    Քո ուզած գորգն եմ բերել.
    Չափսն էլ է ասածիդ պես,
    Գույնը, նախշը, թելն էլ:

    Պատկերված են վարից-վեր՝
    Գետեր, լճեր ու ծովեր:
    Գորգն էս մեծ, գիշերն ի լույս,
    Կինս է գործել՝ քեզ նվեր:

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.

    Վա՜յ, քո սուտը տրաքի.
    Էդ քանի՞ հատ ունես կին:
    Թե՝ գաղտնի տալ-առնել ունես
    Աշխարհի հե՞տ արտաքին:

    Մի հոգի կնիկ-արմատ,
    Թեկուզ տեղովը՝ կրակ
    Գլուխ չէր հանի: Է՛ս գործին
    Պետք է կանացի բանակ:

    Ֆ Ե Դ Ո Տ.

    Չեմ հասկանում, ի՞նչն էն չի.
    Չա՞փսն է փոքր, թե՞լն է քիչ:
    Լավ, էս դեպքում՝ բեր հետ տանեմ
    Ու վերջ տանք բանավեճին:

    Կհանեմ գորգի շուկա,
    Մեծածախ գնով կտամ, -
    Թող դուրս տանեն, ուր ուզում են.
    Համադան, թե Ամստերդամ:

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.

    Թե դաղեմ փափուկ տեղըդ
    Ու սրի քաշեմ ցեղըդ -
    Հիմար-հիմար էլ դուրս չես տա՝
    Երբ թագավոր է դեմըդ:

    Բայց ես, ծնվածըս օրեն,
    Հարգել եմ կարգ ու օրենք:
    Էնպես որ. ա՛ռ էս հնգնոցն ու
    Գնա կորի՛ր, անօրե՛ն:

  8. #8

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    Զ Վ Ա Ր Ճ Ա Ր Ա Ր.

    Արքան կոտրն է ընկել, փքվել է, կարմրկտել: Լարվել է, ինչպես աղեղ,
    արնակալել՝ քանց ճակնդեղ: Երբ շառագունած է նա, տղա ես - հեռու մնա: Խփում է աչքատակին մի հատիկ, բայց, ինչպես հմուտ բռնցքամարտիկ: Գեներալը էդ հարվածը կաշվի վրա է զգացել. հեքիաթը դեռ չսկսված, քայլում է վիրակապված:
    Հիմա խեղճը հեծեծում, ծնված օրն է անիծում:


    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.

    Դե ասա տեսնեմ, ջահել.
    Է՞լ ինչ ես մտապահել:
    Ելք չգտնես՝ կհրամայեմ
    Անժամկետ ձերբակալել:

    Զոռ ես տվել ուսերիդ
    Ու փլփլուն սուսերիդ:
    Ուղեղդ չի հերիքում, որ
    Արդարացնես հույսերն իմ:

    Գ Ե Ն Ե Ր Ա Լ.

    Բանտարկիր, մատաղ հոգուդ,
    Մտրակիր, ծեծ տուր անգութ:
    Մեկ է. ինձ նման հիմարին
    Ոչ մի բան չի տա օգուտ:

    Կուզե՞ս, կորչեմ առհավետ,
    Դառնամ նահատակ անհետ:
    Բայց, գործ չունեմ պալատական
    Ես խարդավանքների հետ:

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.

    Ձերդ նորին մեծություն,-
    Դուրս մի՛ տուր հիմարություն,
    Այլ, գտիր մի անլուծելի
    Ու բարդ հանձնարարություն:

    Իսկ թե մնաս էս խելքին -
    Մի՛ մեղադրիր ոչ ոքի.
    Բռունցքս մի մե՜ծ, կապտավո՜ւն
    Հետք կթողնի քո դեմքին:

    Զ Վ Ա Ր Ճ Ա Ր Ա Ր.

    Գեներալը իզուր էր պարգևի հույս գուրգուրել: Էն չարաբաստիկ գորգը,
    գտավ, բերեց Ֆեդոտը: Հիմա, ուղեղը լարել, ձգտում է ելք հնարել: Բայց դե՝
    որտեղի՞ց հնարք, հիմարի գլխում դատարկ: Շա՜տ երկար նա միտք արեց ու
    ոչինչ չհնարեց: Կուզես քեզ գետնովը տուր, - պետք է գնալ Ջադվին հյուր: Ելավ,
    առավոտ կանուխ, ճամփա բռնեց դեպ կաղնուտ:

    Ջ Ա Դ Ո Ւ.

    Ինչի՞ ես էդպես լարվել,
    Է՞լ ում հետ ես ընդհարվել.
    Պարսի՞կն է պայման դրել,
    Թե՝ լե՞հն է համը հանել:


    Խմիր բորբոսնած լուծույթ:
    Ոչինչ, որ գույնն է կապույտ:
    Հենց որ խմես, առանցքիդ շուրջ
    Կտաս քառասուն պտույտ:

    Լուծույթն էդ՝ նեխահամ է,
    Բայց՝ դողէրոց կհանե:
    Ոտքի կելնես՝ թե ոտներդ
    Առաջ բռնած չհանեն:

    Գ Ե Ն Ե Ր Ա Լ.

    Որսորդն է փորացավս,
    Որ քո մոտ ետ դարձա ես:
    Ոչ դժբախտությունս վերջ ունի,
    Ոչ կա ժպտալու հավես:

    Խորամանկ է, ինչպես դև:
    Մեզ թողեց դռան ետև:
    Չնայած քո կախարդանքին՝
    Գտա՛վ նա գորգ ոսկեթել:

    Տեսքով է հենց միամիտ,
    Գլխում կա հազար հատ միտք:
    Տեսնո՞ւմ ես ում հետ գործ ոնենք.
    Մի ե՛լք գտիր խելամիտ:

    Ջ Ա Դ Ո Ւ.

    Պառավ տատի ու պապի...
    Նայիր աչքիս ու ափիս...
    Կեչուց դագաղ... Մատների խաղ...
    Որսորդի բախտը կապիր:

    Ցամաք... Ճահիճ... Երկինք... Ջուր...
    Դու մի հսկա, նա՝ պուճուր...
    ...Թող Ֆեդոտը քո էդ, ճարի
    Մի եղջերո՛ւ ոսկեղջույր:

    Ոսկեղջույր եղջերվի հետ,
    Կտրիր յո՛թ ծով, քառսո՛ւն գետ, -
    Չե՛ս հանդիպի: Դա ասում եմ,
    Որպես հմուտ երկրագետ:

  9. #9

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    Զ Վ Ա Ր Ճ Ա Ր Ա Ր.

    Չհասցրեց Ֆեդոտը լվանալ ձեռ ու ոտը, դեմքից սրբել քրտինքը, իսկ տրեխից՝ թրիքը, երբ թագավորը կանչեց իր մոտ հերոսին մեր խեղճ:

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.

    Ծուլությունդ պահիր քեզ,
    Ճամփա ել անմիջապես:
    Ու էնքա՜ն աչքիս չերեվաս,
    Մինչ եղջերու չգտնես:

    Թե դու, անկեղծ ես մանկուց
    Ծառայել ինձ անհատույց՝
    Գտիր ու բեր է՛ն եղնիկը,
    Որի եղջույրն է ոսկուց:

    Թե չգտնես, ստահակ,
    Կմուծես տաս հոգու հարկ:
    Կամ էլ՝ դահիճը գլուխըդ
    Կսարքի խաղագնդակ:

    Զ Վ Ա Ր Ճ Ա Ր Ա Ր.

    Ֆեդոտի հոգում տագնապ է ու վախ. քթից փսլինքը, բերնից՝ թուքը կախ:
    Մտավ տուն թե չէ, աչքերը թրջեց: Մարուսյան ուրախ գրկում է նրան, իսկ նա անշարժ է, ինչպես պահարան: Մի լքված անկյուն նա առանձնացավ, որ ինքն իր հետ դարդ անի ու ցավ:

    Մ Ա Ր Ո Ւ Ս Յ Ա.

    Է՞լ ինչ կատու է անցել,
    Ի՞նչ տնքտնքոց ես գցել.
    Թե՞, բանջարը տապակած չի,
    Թե՞, խավիծը չեմ խանձել:

    Ֆ Ե Դ Ո Տ.

    Տո ի՞նչ ուտելիք, ի՞նչ բան,-
    Էլի գժվել է արքան:
    Իրենից բան է հնարել
    Ու ես պիտ պատասխան տամ:

    Հիմա, ծերուկին անխելք,
    Ոսկեղջույր եղնիկ է պետք:
    "Թե չգտնես, - ասում է, - էլ
    Գլխիցդ չի մնա հետք:

    Մ Ա Ր Ո Ւ Ս Յ Ա.

    Տղամարդ կաց, ի՛մ չամիչ,
    Թող հոխորտա արքան գիժ:
    Ո՞ւր եք, հապա, հանդե՛ս եկեք
    Տիտ Կուզմիչ ու Ֆրոլ Ֆոմիչ:

    Մարուսյան ծափ է զարկում ու հայտնվում են երկու ջահել աժդահակ:

    Թե հլու եք իմ խոսքին՝
    Հենց հիմա, անցեք գործի:

    Ա Ժ Դ Ա Հ Ա Կ Ն Ե Ր.

    Ոչ մի վայրկյան մի՛ կասկածեք,
    Առաջին գործը հո չի՞:

    Զ Վ Ա Ր Ճ Ա Ր Ա Ր.

    Ֆեդոտը, լուսածեգին, պալատի կանգնեց շեմքին: Նախաճաշն իսկ չի կերել, ելել, եղնիկն է բերել: Թագավորը փրփրեց, ձախ թևատակը քորեց, կուզե Ֆեդոտին կուլ տալ, բայց, ստիպված է ժպտալ: Մատը՝ քիթը մտցնում, զայրույթն է
    թաքցնում:

    Ֆ Ե Դ Ո Տ.

    Հո չուշացա՞: Բարի լույս:
    Պատուհանից նայիր դուրս.
    Քո պատվեր տված եղնիկը
    Հրե՛ն, դրել եմ ի ցույց:

    Եղջույրներն էլ, հաշվի առ,
    Փլփլում են ոսկեվառ:
    Էնպես որ՝ գիշերն էլ պետք չեն
    Քեզ ճրագ ու նավթավառ:

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.

    Էդպիսի եղնիկ, դդում,
    Չի արածում ձեր հանդում:
    Աշխարհումս, երեք հատ կա,
    Երեքն էլ՝ Բաղդադում:

    Իսկ հիմա, քեզ հաշիվ տուր.
    Մոսկովն ո՞ւր, Բաղդադը՝ ո՞ւր:
    Դու մի գիշերում, Բաղդադից,
    Բերիր եղնի՞կ ոսկեղջույր:

    Ֆ Ե Դ Ո Տ.

    Քեզ չի գոհացնում ոչինչ.
    Հիմի էլ՝ եղնիկն էն չի:
    Երեկ ասում էիր. "Գտի՛ր,
    Որ գլուխդ չթռչի:"

    Թե որ դու չե՛ս հավանում, -
    Ես, Բաղդադ ետ կտանեմ
    Ու էնտեղի թագավորին
    Ճոխ անակնկալ կանեմ:

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.

    Դե-դե՜, խելքըդ հավաքիր,
    Ոտքովդ տրեխ հագիր:
    Թե դու, քո ձեռը փոշման չես -
    Էդպես գեշ մի ակնարկիր:

    Ես՝ տերն եմ իմ պատվերի,
    Իսկ քեզ՝ աստված թող ների:
    Ա՛ռ, տամ մի կես շիշ օղու փող -
    Գնա՛, աչքիցըս կորիր:

  10. #10

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ


    Զ Վ Ա Ր Ճ Ա Ր Ա Ր.


    Գեներալին, նորից, հանում են տեղաշորից: Դժբախտը, տագնապի մեջ,
    կիսամերկ կանգնած է խեղճ: Երբ չեն թողնում շորդ էլ հագնես, - պարզ է, որ չեն
    կանչում հանդես: Թագավորը, գահին թիկնել ու կախել է հոնքն էլ, քիթն էլ:
    Նման է իր անդուր տեսքով նա ագռավի, մեռել ուտող:


    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.


    Հը՞, պարոն զինվորական,
    Որսորդը չընկավ ուռկան:
    Հո չե՞ս նեղանա, որ կարդամ
    Գլխիդ՝ մահախոսական:

    Ասա, շատ եմ խնդըրում, -
    Մահվան ո՞ր ձևն ես ընտրում.
    Հաստ մոմակալո՞վ գանգիդ տամ,
    Թե՝ եփեմ եռման ջրում:

    Գ Ե Ն Ե Ր Ա Լ.

    Ա՛ռ, ճակատիս կրակի՛ր,
    Արա վրես թուղթ ու գիր,
    Մենակ, քո էդ Ֆեդոտով էլ
    Գլուխս մի՛ հարդուկիր:

    Մարդուն քշել կնկանից, -
    Հեռո՛ւ եմ ես էդ բանից:
    Ճամփիր կռի՛վ: Քո աչքում ես
    Վե՛ր կելնեմ միանգամից:

    Թ Ա Գ Ա Վ Ո Ր.

    Ականջին քո՝ օղ արա.
    Զենքի մեջ չի՛ հունարը:
    Պետք է գտնես դու ամենա
    Խորամանկ ճանապարհը:

    Իսկ եթե, կրիայի պես,
    Շարժվես դանդաղ էսպես, -
    Էս ձեռքով, դատարկ գլուխդ
    Կանեմ ուղիղ երկու կես:

    Զ Վ Ա Ր Ճ Ա Ր Ա Ր.

    Կրկին, մեր հիմարը, լարեց գաղափարը: Բայց, թե գլխիդ մեջ խելք չկա -
    ոչ մի զոռ տալ, օգուտ չի՛ տա: Ու ինչքան շատ կենտրոնացավ, էնքան ավելի բթացավ:
    Էլի, մնաց միակ ելքը՝ կախարդ պառավն ու իր խելքը: Կախարդը, երբ նրան
    տեսավ, տվե՜ց, մինչև Ուրալ հասավ: Բայց՝ շունչ առավ, փոշմանեցավ, ու
    ճարահատ վերադարձավ:

    Ջ Ա Դ Ո Ւ.

    Հե՜չ լավ վիճակի մեջ չես,
    Անհավասար կշնչես.
    Քաղաքական պայքարի մեջ
    Մի օր շունչդ կփչես:

    Թրիքն ամսեկան հորթի
    Տաք-տաք որ ուտես - կօգնի.
    Բուժիչ ուժով իր չի զիջում
    Մեղրին ու արջի թոքին:

    Շատերն են համտես անում,
    Ու՝ շատերն են մահանում,
    Բայց, հատ ու կենտ ապրողները
    Երբեք չեն հիվանդանում:

    Գ Ե Ն Ե Ր Ա Լ.

    Դու, գլուխս մի՛ յուղիր,
    Այլ գտիր մի ճիշտ ուղի,
    Որի օգնությամբ, Ֆեդոտին
    Մենք մտցնենք փակուղի:

    Կախարդում ես, կախարդում,
    Թուղթ ես կապում, գիր քանդում,
    Իսկ որսորդի վրա ո՛չ մի
    Կախարդանքդ չ՛ի ազդում:

    Էնպես որ՝ զոռ տուր գանգիդ, -
    Խելքը գլխին կախարդիր:
    Ու մինչև մի ելք չգտնես,
    Չե՛մ տա քեզ քուն ու հանգիստ:

    Ջ Ա Դ Ո Ւ.

    Ամեն արդյունքից անկախ՝
    Ինձ նման չկա՛ խարդախ:
    Բայց ես չե՛մ կարող հնարել
    Ամեն օր՝ նոր կախարդանք:

    Ուստի ես, տվյալ հարցում,
    Փոխըմբռնում եմ հայցում,
    Քանզի, ունեմ հոդացավի
    Սուր վարակիչ բարդացում:

    Հրեն, տե՛ս, էլի բռնեց,
    Մեջքումիջակս ճկվեց...
    Անաշխատունակ, խեղճ կին եմ,
    Թող իմ մահով մեռնեմ ես...

    Գ Ե Ն Ե Ր Ա Լ.

    Թե կուզես ելնել ոտքի, -
    Կեր որձ գորտի փորոտիք:
    Ով որ փորձել՝ կամ փրկվել է,
    Կամ էլ՝ փչել է հոգին:

    Դու՝ ինձ, տիկին, ձեռք առնել
    Ձգտիր մտքիցդ հանել:
    Քո խորամանկ խաղերը, ես,
    Անվերջ չեմ կարող տանել:

    Իսկ թե մնաս էս խելքին, -
    Կփռեմ քեզ քո շեմքին:
    Չե՛մ նայի՝ ընկերուհիս էս,
    Մեռնեմ արդար օրենքին:

    Ջ Ա Դ Ո Ւ.

    Պառավ տատի ու պապի:
    Նայիր աչքիս ու ափիս:
    Կեչուց դագաղ, մատների խաղ,
    Ֆեդոտի բախտը կապիր:

    ...Թե որսորդն ունի հունար,
    Թող գտնի նա ձեզ համար
    Էն, Ինչը Աշխարհում Չկա
    Ու Գտնելն Է Անհնար:

    Պատեպատ տուր քեզ, Ֆեդոտ,
    Մաշիր իզուր ձեռ ու ոտ,
    Էդ մտածածս քեզ համար
    Ոչ եղնիկ է, ոչ էլ՝ գորգ:

Page 1 of 4 1234 LastLast

Bookmarks

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •