Page 4 of 4 FirstFirst 1234
Results 31 to 40 of 40

Thread: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

  1. #31

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    C еще большим опозданием, но - отвечу: Спасибо за оценку, Артак джан! Я бы тоже хотел хоть один день, но чувствовать себя настоящим писателем, даже если к вечеру грозило разоблачение...

  2. #32

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    Пока не научусь уловливать "колею" ваших обсуждений в других темах, о себе буду напоминать в этой. Уж не обессудьте. (Хотя, считать меня тщеславым можете и будете правы.)
    Последний мой перевод


    Я запомню тебя, чтоб найти через сотни лет

    Я запомню тебя, чтоб найти через сотни лет
    Чтоб когда-нибудь вместе камин растопить стихами
    С головой завернуться в коричневый мягкий плед
    И заполнить разлуку известными нам штрихами

    Я запомню тебя, чтоб при встрече тепло обнять
    Чтоб насквозь пропитаться твоей пеленой прохлады
    Чтоб за все эти годы друг друга простить… понять
    Чтобы взять кочергу и собрать угольки баллады

    Я запомню тебя, чтоб при встрече легко солгать:
    «Я совсем не скучал в этом обществе светских пташек
    И вообще, ты прости, мне к другой пора убегать»
    А в ответ: «Посмотри! Изумительна роспись чашек»

    Я запомню тебя, чтоб больнее было терять
    Чтоб кому-то сказать: «Извини, я влюблен в другую»
    Чтобы ночью тайком целовать золотую прядь
    И отчаянно - больно унизить тебя нагую…

    (c) Саша Бес



    Ես քո պատկերը կմտապահեմ.

    թարգմ. Ս. Առաքելյանի.


    Ես քո պատկերը կմտապահեմ անվերջ ու հավետ,
    Որ մոխիր դառած օջախը վառվի կրքով մեր անսանձ.
    Որ ծածկոցի տակ, ասես՝ քո տաքուկ ծոցում ծվարեմ
    Ու հիշեմ ցավով բաժանումը մեր. վիշտ, խանդ ու կասկած:

    Ես քո պատկերը կմտապահեմ՝ որ գգվենք մենք ջերմ.
    Որ ես եղյամիդ գերող սառնությամբ ներծծվեմ իսպառ.
    Որ բաժան ապրած, այսինքն՝ չապրա՛ծ օրերը հիշենք,
    Մեղանչենք, ներենք, նաև՝ զրուցենք ժպիտով անբառ:

    Կմտապահեմ պատկերդ, որ քեզ ես ստե՛մ նաև.
    "Գեղուհի կանայք գի՜րկս են նետվել ամենքին ի տես..."
    "...Աշխարհիկ տիկնանց ջոկատնե՜ր եմ ես ամբողջ հմայել..."
    Իսկ դու՝ "Թասի այս նախշը ձեռաներկ՝ հրա՜շք է ասես..."

    Կմտապահեմ, որ թե կորցնեմ՝ ցավից մղկտամ.
    Որ օտար գրկից՝ ճչամ. "...ների՜ր ինձ... Ես քե՛զ եմ սիրում..."
    Որ գիշե՜րն ի լույս շունչս ոսկեզոծ ծամերին քո տամ,
    Անողոք լլկեմ մարմինդ՝ հանց մի հուսահատ արու...

  3. #33

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    Доброй ночи всем, друзья! Я у вас не был с незапамятных времен. Не смотря на это, правильный порол набрал со второй попытки.
    Хочу представить на ваш суд два перевода, которые на мой взгляд удались, из ряда тех вещей, которые перевел за время моего отсутствия в Меронке. Так как оба стихотворения малоизвестны - привожу текст оригинала тоже.

    На звёздном небе погасло солнце,
    Бросали тучи тень на оконце,
    Стекали глыбы, струились камни,
    И в сети рыбы стремились сами.
    Никто не видел, как вышел месяц,
    Никто не слышал призывных песен.
    И мокрый дождик упал на крышу,
    И был художник водой насыщен.
    Смотрел художник в пустую банку,
    Смотрел и видел цветные пятна.
    Менялись пятна, смыкались веки,
    Никто не помнил о человеке.

    Он спал и видел свой сон приятный
    Хотел вернуться туда, обратно,
    Где в синем небе сияло солнце,
    Бросали тучи град на оконце,
    Сверкали камни, вздымались глыбы,
    Из сети в море стремились рыбы.
    И все смотрели, как всходит месяц,
    Ловили звуки призывных песен.
    И звонкий лучик упал на крышу,
    И был художник огнём насыщен.
    Сидел художник на важной встрече,
    Сидел и слушал пустые речи.
    Сменялись речи, смыкались веки.
    Никто не помнил о человеке.

    Он спал и видел свой сон приятный,
    Хотел вернуться туда, обратно,
    Где в мутном небе мерцает солнце,
    Бросает ветер пыль на оконце,
    Пылают глыбы, крошатся камни,
    Всплывают рыбы вверх животами.
    И все боятся, что выйдет месяц,
    Забыты звуки весёлых песен.
    И мёртвый голубь упал на крышу,
    И был художник войной насыщен.
    Стрелял художник из автомата
    И видел в прорезь родного брата…
    Струились слёзы, смыкались веки.
    Никто не помнил о человеке.


    Он спал и видел свой сон приятный,
    Мечтал вернуться туда, обратно,
    Где в белом небе повисло солнце,
    На мир спокойно глядят оконца,
    Надёжно в стены кладутся камни,
    Летают птицы под облаками.
    И тихо в воду глядится месяц,
    И льются звуки хороших песен,
    Под вечер сами сомкнутся веки,
    И кто-то вспомнит о человеке

    автор - пользователь "Алексий" из форума "Вардананк"




    ***
    թարգմ. Ս. Առաքելյանի.

    Արեգն է հանգել երկնքում մթին,
    Ամպըն է թխպոտ ձայնում խենթ բքին.
    Քամուց ճկվում են ծառերը անկամ.
    Ձուկը՝ կամավոր ընկնում է ուռկան:
    Դեպ լույս ընթանալ ոչ ոք չի ուզում,
    Մեղեդին երգի էլ սիրտ չի հուզում...
    Անձրևը կաթ-կաթ տանիքը թակեց,
    Նկարչի մտոց կծիկը քակեց,
    Խորհերին նրա տվեց լուռ ընթացք.
    "Արարա՜ծ աստծո, քրտնաթոր, հև, թաց
    Ո՞ւր ես սողոսկում անբիրտ, չորեքթաթ:
    Երախդ՝ միշտ բաց, սիրտդ՝ նենգոտ, փակ
    Հարա՜յ ես գցել, իրա՜ր ես անցել
    Քո "մարդ" կոչումն ես իսպառ մոռացել:"

    Խոհերին գերի՝ Վարպետը ննջեց.
    Ու երազ տեսավ, տեսիլք մի տխեղծ.
    Արեգն է փայլում, երկնքն է կապույտ:
    Անամպ երկնքից տեղում է կարկուտ,
    Քարերն են վառման, ցեխաջուրն է պարզ,
    Ձուկն է ուռկանը լքում վազեվազ,
    Լիալուսինն է հայացք հմայում,
    Մեղեդին երգի՝ արցունք է քամում...
    Ժխոր ու շքերթ փողոց-տանիքում,
    Հիացքի շշունջ, սիրո մունջ երդում,
    Ժիր պատանյակներ, դուստրեր գովական...
    Բայց՝ նաև դեմքեր. բութ, ժողովական...
    Տախտակ հայացքներ, ճառեր կեղծամիտ,
    Ստրկամետ քծնանք, խրխինջ մի անմիտ՝
    Քամակ են պատռում, իրար են անցել,
    Ու Մ՜արդ լինելն են իրենց մոռացել:



    Նա երազում իր այն հրաշք-հրեշավոր
    Տեսավ բյուր պատկերք ճղճիմ-լուսավոր.
    Տեսավ թուխպ երկինք՝ արևով փայլուն
    Տեսավ փոշու ամպ, լազուր լուսամուտ,
    Նազա՜նք խութերի, կեղտաջրի ե՜րթ,
    Սատկած ձկների վտա՜ռ ցեխախեղդ...
    Լուսնալույս հանգչուն, վհատ, բեկբեկված,
    Կերկեր ու մարող մի երգ չերգված...
    Տեսավ վիրավոր, թևատ աղավնի
    Սպանդ տենչացող խուժան մի վայրի:
    Արյան ցայտաղբյուր, զենքերի շաղափ,
    Եղբայրասպան մի "հերոսամարտ":
    Սեղանն էր մսուրք, ուտեստ էր հարդը,
    Մարդու կույր աչքում կորել էր Մա՜րդը...

    ...Բայց մութն ու տիղմը ցրվեցին, անցան,
    Երկինքը հագավ յոթգույն ծիածան:
    Վարպետի հոգում հառնեց Երկիրն այն
    Որտեղ շողում է Արեգը միայն.
    Ուր կա խմորում, խինդ կա ու երկունք,
    Ուր քարը քարին՝ թև է ու թիկունք,
    Ուր դայլայլում են թռչունները ժիր,
    Կա երգ, կա աղոթք, գրիչ կա ու գիր...
    Ուր տեղ չունեն լիրբ գոռում, գոչյունը,
    Ուր Մարդը գիտի իրեն կոչումը:

  4. #34

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    Саша Черный



    ЖАЛОБЫ ОБЫВАТЕЛЯ



    Моя жена - наседка,
    Мой сын - увы, эсер,
    Моя сестра - кадетка,
    Мой дворник - старовер.

    Кухарка - монархистка,
    Аристократ - свояк,
    Мамаша - анархистка,
    А я - я просто так...

    Дочурка - гимназистка
    (Всего ей десять лет)
    И та социалистка -
    Таков уж нынче свет!

    От самого рассвета
    Сойдутся и визжат -
    Но мне комедья эта,
    Поверьте, сущий ад.

    Сестра кричит: "Поправим!"
    Сынок кричит: "Снесем!"
    Свояк вопит: "Натравим!"
    А дворник - "Донесем!"

    А милая супруга,
    Иссохшая как тень,
    Вздыхает, как белуга,
    И стонет: "Ах, мигрень!"

    Молю тебя, создатель
    (совсем я не шучу),
    Я р у с с к и й о б ы в а т е л ь -
    Я п р о с т о ж и т ь х о ч у!

    Уйми мою мамашу,
    Уйми родную мать -
    Не в силах эту кашу
    Один я расхлебать.

    Она, как анархистка,
    Всегда сама начнет,
    За нею гимназистка
    И весь домашний скот.

    Сестра кричит: "Устроим!"
    Свояк вопит: "Плевать!"
    Сынок кричит: "Накроем!"
    А я кричу: "Молчать!!"

    Проклятья посылаю
    Родному очагу
    И втайне замышляю -
    В Америку сбегу!..
    <1906>

    ================================================== ================================================== =======

    Սաշա Չյոռնիյ.


    Հասարակ մահկանացուի բողոքը.



    Դռնապանը իմ՝ հին հավատմունքի հետևորդ է թունդ,
    Որդին իմ, ավա՜ղ, հեղափոխական:
    Ազնվական է կնոջս քրոջ ամուսինը բութ,
    Սպասուհին իմ՝ միապետական:

    Ազատական է իրեն հռչակել քույրս սիրասուն,
    Մայրս՝ դառել է ավերողչական.
    Կինս, ամեն ինչից վեր գլխացավն է իր գերադասում,
    Իսկ ես՝ հենց էնպես, ես՝ անօգնական:

    Ընկերվարության դարպասն է ծեծում աղջնակս մանուկ
    (Տաս տարին նրա դեռ չի լրացել).
    Ճառ է հնչեցնում, քայլերգ է երգում, թռուցիկ բաժանում՝
    Էս ի՞նչ աշխարհ է, էս ո՞ւր ենք հասել:

    Առավոտ-մթնով, աստըծո լույսը դեռ գետին չընկած՝
    Մի վայնասուն է մեր տանը տիրում,
    Էնպես են իրար գզում-գզգզում պոչները տնկած,
    Որ ողջ աշխարհը դժոխք է թվում:

    "Շտկե՛նք", - ճչում է քույրս անլվա ու քնաթաթախ.
    Որդիս ղժժում է. "հիմքի՛ց կքանդենք".
    "Քսի՛ ենք տալու", - քենուս ամուսին կոչվածն է տականք.
    Դռնապանը թե՝ "տեսե՜ք, կմատնե՛նք":

    Իսկ կինս նվազ, կինս՝ նվնվան, տիկինն իմ թթված,
    Հազիվ լսելի ու միապաղաղ,
    Ինքըն իրենից ասես անմասըն, օտարված, լքված՝
    Բարբաջում է խուլ. "վա՜յ, գլո՜ւխս, աա՜խ":

    Արարիչ Աստված, երկնային մեր Տեր, քե՜զ եմ աղերսում
    (Լուրջ աղերս է դա, կատակը մի կողմ).
    - Ես, մի հասարակ, անշառ, անփորձանք խեղճ մահկանացու,
    Տենչում եմ տեսնել իմ տան մեջ անդորր:

    Մայրիկիս գոնե ճիշտ ուղու դու դիր, խելքի բեր մի քիչ.
    Մորս՝ ինձ ծնած, ինձ սնած մորս.
    Ինչո՞ւ պետք է ես լսեմ անընդհատ գոռգոռոց ու ճիչ
    Ու իմ իսկ տան մեջ սև դառնա օրս:

    Նա առաջինն է վաղ լուսածեգին բրձրաձայնում
    Զույգ դրույթը իր. քանդում ու ավեր.
    Նրա հետ, պարզ է, սպասուհին իմ չի համաձայնում՝
    Իրար են նետում մարտահրավեր:

    Քրոջս ճիչն է զարթուցիչ դառնում. "կշինե՛նք հարկավ".
    Որդիս ձայնում է. "կպարտադրե՛նք".
    Սպասուհին, թե՝ "թագավորին մեր՝ աստված պահապա՜ն".
    Իսկ ես՝ գոչում եմ. "ձեններդ կտրե՛ք":

    Անեծք եմ հղում, շանթեր եմ ուղղում ինքս իմ օջախին՝
    Ասես դիվական ուժի մի հլու.
    Ու միտք եմ անում. թե չկարենամ գալ սրանց հախից՝
    Ամերիկա՛ եմ հաստատ փախնելու:

    1905 կամ 1906 թվական.

  5. #35

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    Ալիսա Մելիք-Ադամյան



    Я сниму с себя обереги-
    И останусь -
    совсем беззащитной
    Обереги - мои побеги
    от любви твоей
    ненасытной.

    Я сниму с себя
    Все замкИ
    Что хранили меня
    от реальности.
    Платье, сумка, духи
    Каблуки!!!
    О!
    В какой же теперь
    Ты опасности!!!

    Я сниму с себя
    все условности
    И не буду бояться
    Быть брошенной!

    ================================================== ========

    Քո անհագ սիրո փոթորկից ինքս ինձ
    էլ չեմ պաշտպանի.
    Բոլոր պահապան թալիսմանները
    ես կպոկոտեմ ու վար կնետեմ.
    Ու՝ կկոխոտեմ:
    Թող ջուրը սրբե,
    Թող քամին տանի:

    Չկա այլևս և ոչ մի տաբու,
    Ինձ քեզնից պահող որևէ կողպեք,
    Մեզ իրար ձգող բնական բաղձը
    խոչնդոտող ու չթույլատրող
    որևէ արգելք:
    Ես քեզ մոտ կգամ բոբիկ,
    մորութ մերկ...
    Խելառ եմ ես ու
    վտագված ես դու...

    Առ այսօր ինչ կար՝ կեղծ չքմեղության
    էժան պատում էր:
    Ինքզինքս այսօր իմ գերությունից
    ինձ ազատում եմ...

  6. #36

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    ЗАПИСКА НА МОГИЛУ


    Он замолчал. Теперь он ваш, потомки.
    Как говорится, «дальше – тишина».
    …У века завтра лопнут перепонки –
    Настолько оглушительна она.

    Леонид Филатов.


    Փակեց աչքերը: Ավանդեց հոգին: Հանգավ:
    Վաստակը նրա՝ սերունդներինն է արդեն:
    …Լռությունը այս՝ խլացուցիչ է այնքան,
    Որ դարականջի թմբկաթաղանթը կարող է պայթել…

  7. #37

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    Լեոնիդ Ֆիլատով.

    «Ներող եղեք, չքնաղ էակ».
    ------------------------------

    Մեղմ ալիքվեց ծովն անհատակ.
    Ըմբոստ ոգիս ելավ իմ դեմ.
    - Ներող եղեք, չքնա՜ղ էակ,
    Բայց ես պետք է ճամփա ընկնեմ…
    --------------------------------
    Անհուն օվկիանի կապուտակ
    Տարերքին եմ ես անձնատուր:
    - Ներող եղեք, չքնա՜ղ էակ՝
    Մոռացե՛ք ինձ, մի՛սպասեք զուր:
    ------------------------------------
    Ասում էիք. «Պետք է սոսկ կամք
    Ու ցանկություն՝ հողից կառչել»
    - Ներող եղեք, չքնա՜ղ էակ,
    Նվաստիս, միշտ՝ ծո՛վն է կանչել:
    --------------------------------
    - Փորձիր մի շահավետ ձեռնարկ, -
    Պնդում էիք նորի՛ց, էլի՛…
    - Ներող եղեք, չքնա՜ղ էակ,
    Ինձ աղքա՛տն է համակրելի:
    ------------------------------------
    Արդ ասում եք. «Փա՜ռքն է մենակ,
    Որ կտա քեզ ձի՜րք, պատի՜վ, ի՜նչք…
    - Ներող եղեք, չքնա՜ղ էակ,
    Բայց ժուժկալիս այդ ինչքը՝ ի՞նչ…
    -----------------------------
    Ինձ Ձեր կամակոր վարքն է թանկ.
    Սիրախաղերը Ձեր՝ նույնպես,
    Բայց դե մեկ է, չքնա՜ղ էակ՝
    Երազում ծո՜վ եմ տեսնում ես:
    ----------------------------------
    Զիջման Ձեր աղերսին ներհակ՝
    Թողած հաճույք, հրճվանք ու ծես -
    Ինձ մի՛ք դատի, չքնա՜ղ էակ -
    Ազատության եմ ձգտում ես:

  8. #38

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    Վլադիմիր Վիսոցկի

    ԻՄ ԳՆՉՈՒԱԿԱՆԸ.

    Մշուշ աղոտ, մղձավանջ,
    Զառանցում եմ խռպոտ.
    -- Մեռնելը միշտ կա, պի՛նդ կաց,
    Ձգիր մինչև առավոտ...
    Լույսը բացվեց անհոգի,
    Ու վերջին հույսն էլ մարեց.
    Կամ պիտ ծխես անոթի,
    Կամ հարբես ու, խումարես:


    Լի՛ց, մե՛կ էլ լից, ճաշակեմ
    Բալասանն էս. թո՛ւնդ, անգույն:
    Էնքան պիտի ես լակեմ,
    Մինչ դարմանը դառնա թույն:

    Պանդոկում՝ գարշահոտ, գաղջ,
    Իսկ ա՛յ, սփռոցը՝ ձյունե.
    Խեղկատակ մեկի՝ դրա՜խտ,
    Իմ տեղի չի, խեղդվո՜ւմ եմ…
    Ժամ գնամ՝ ուր խունկ է ծխում
    Աբեղան՝ անբեղ տղեկ.
    Բայց էնտեղ էլ, շատ հարցում,
    Շատ բան սխալ է, տղե՜րք…


    Լի՛ց, մե՛կ էլ լից, ճաշակեմ
    Բալասանն էս. թո՛ւնդ, անգույն:
    Էնքան պիտի ես լակեմ,
    Մինչ դարմանը դառնա թույն:


    Ասի՝ ելնեմ սարն մոտի,
    Շառ ու փորձանքից փախչեմ.
    Բայց տես՝ սարի գագաթին՝
    Ստորոտի ծառն է աճել:
    Լանջը ծաղկունքով հյուսեմ՝
    Խինդ պարգևեմ հոգուս հեգ.
    Բայց ծաղկունքի տեղ՝ փո՜ւշ է -
    Հոգումս էլ՝ փո՜ւշ է, տղե՜րք...


    Լի՛ց, մե՛կ էլ լից, ճաշակեմ
    Բալասանն էս. թո՛ւնդ, անգույն:
    Էնքան պիտի ես լակեմ,
    Մինչ դարմանը դառնա թույն:
    .
    Լույս-Աստծո փնտրտուքի
    Ուղին բռնեմ, իջնեմ վար.
    Լույսն ու Աստվածն՝ անմեկին՝
    Չկա՛ն: Ճամփե՛ն է խավար:
    Խավարի մեջ դավադիր՝
    Կա միայն մեկ հանգրվան.
    Կոճղ է, սավան ու կացին,
    Անունն է «Կառափնարան»:


    Դժկամ, բայց՝ կոկիկ, սահուն
    Նժույգներն են պար բռնել,
    Ու թե ճամփեն է դժգույն՝
    Վերջնագիծն՝ է՛լ առավել:
    …Հավատ չկա ոչ առ ինչ,
    Խինդն է մեզանից հուսաբեկ.
    Տղե՜րք, սպասե՜ք, դա ճիշտ չի՛,
    Կացե՛ք, սխա՛լ է, տղե՜րք…

    Լի՛ց, մե՛կ էլ լից, ճաշակեմ
    Բալասանն էս. թո՛ւնդ, անգույն:
    Էնքան պիտի ես լակեմ,
    Մինչ դարմանը դառնա թույն:

  9. #39

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    Ֆիլատովի էս գործը տարիներ առաջ թարգմանելու շատ անհաջող փորձ էի արել ու ամեն անգամ էս կամ էն ռեսուրսում հանդիպելիս՝ սրտիս դարդ էր:
    Էսօրվա տարբերակը՝ մի քիչ գոնե ոչինչ, բնագրի հանգ ու բանին համապատասխանում է:


    Леонид Филатов.


    О, не лети так, жизнь!..


    Կյանքի խելառ ընթացք,
    Դանդաղիր գեթ մի քիչ
    Մարդիկ ապրում են, տես,
    Մարմանդ,անցավ, անդարդ,
    Մի ես եմ, որ տրված
    Քո մոլուցքին անհագ՝
    Հևում եմ շնչահեղձ
    Այս մոլագար վազքից:
    Կյանքի խելառ ընթացք,
    Քառասունն անց եմ ես
    Թող գեթ ընկեր դառնալ
    Հարբող մեկին անճար
    Ինձ չէ՝ նրան գոնե
    Կարեկցիր ու խղճա,
    Նա խմելու ունի
    Պահա՜նջ, ո՛չ սոսկ հավես:
    Կյանքի ընթացք խելառ,
    Քչով թող տուր հրճվել.
    Քաղաք է, թատրոն է, տե՛ս՝
    Ազդագիր կա փակցված.
    Չեմ ասում թե դիտման
    Վայելքը ինձ թույլ տաս,
    Գոնե ցնծամ, որ այդ
    Գործը տեսավ բեմել:
    Կյանքի խելառ ընթացք,
    Սամում՝ մաշկս խանձող,
    Թող տուր աշխարհն այս
    Մտքիս ի պահ հանձնել,
    Իսկ թե բախտն ինձ ժպտա՝
    Նաև ի՛մը դարձնել
    Տարվել մեկով, ճանչնալ
    Սիրո բերկրանք ու դող:
    Կյանքի խելառ ընթացք
    Գեթ մ՜եկ վայրկյան կա՛նգ առ.
    Ինչ պայմանով՝ ասես.
    Կուզես՝ հաշմի՛ր, տանջի՛ր,
    Անկյալ թեկուզ դարձրու,
    Լոկ ինքդ քեզ սանձիր,
    Սոսկ մի՛ սուրա այդպես,
    Կյանքի ընթացք խելառ…

  10. #40

    Default Re: Որսկան Ֆեդոտի մասին հեքիաթ

    Перегорело...
    ---------------------------
    Перегорело. Уже не больно.
    Сижу напротив, смеюсь, шучу...
    - Как жизнь?
    - Нормально
    - И я довольна
    - Давай за встречу?
    - Давай чуть-чуть..
    -------------------------
    - Ты замуж вышла?
    - Ну да. А что мне?..
    - Да, ну, конечно. Что за вопрос. А помнишь?..
    - Помню..
    - Я тоже помню..
    - Ну вот и ладно. Давай без слез.
    -----------------------------------------
    - Ты стала жесткой.
    - Прошло три года.
    - Не так уж много.
    - И это срок...
    - Сегодня жарко.
    - Ага, погода...
    - Да, очень жарко, я прямо взмок.
    ----------------------------------------
    - А он, твой этот...
    - А, ты о муже? Хороший парень.
    - А он...какой?
    - Как муж - он лучше, любовник - хуже.
    - Зато надежный и под рукой.
    ----------------------------------------
    - Такой как надо?
    - И что такого?
    - И даже любишь сильнее чем?...
    - Ты разве знаешь такое слово? А если знаешь, тогда зачем...
    - Ну да, конечно. Прости.
    - Не надо.
    Перегорело...Одна зола.
    Но только, знаешь, я встрече рада.
    И даже лучше, что я пришла.
    Теперь я вижу: перегорело.
    А ветер пепел уносит вдаль.
    Не шевельнулось, не заболело.
    И я спокойна. И мне не жаль.
    Как ты уходишь, сутуля плечи..
    Как в черно-белом немом кино.
    И все же грустно от этой встречи.
    Перегорело, а все равно...
    -------------------
    Алла Гуриненко
    =================================

    Սերը մարել է: Վերքն՝ սպիացել:
    Նստել, ժպտում ենք, ասում, խոսում…
    - Ինչպե՞ս ես:
    - Ոչինչ: Փառք Աստծո:
    - Ես էլ:
    - Ի՞նչ լցնեմ, գինի՞:
    - Գինի՛: Մի կում:

    -----------------------------
    - Ամուսանացե՞լ ես:
    - Ամուսնացել եմ:
    - Գիտեմ: Կներես: Հիմար հարց էր: Հիշո՞ւմ ես…
    - Այո՛:
    - Թե չշտապեիր…
    - Եկ չնվնվանք: Ու չլացենք:
    -----------------------------------------

    - Կոշտ ես:
    - Ե՞ս… Կո՞շտ եմ… Երեք տարի է…
    - Հա դե, ստացվեց…
    - Քեզ ի՞նչ ասես… :
    - Շոգ է:
    - Ճի՞շտ, շո՞գ է…
    - Անտանելի է: Աշխարհի վերջն է եկել կարծես:

    -------------------------------------------

    - Իսկ քո ներկայիս…
    - Ամուսի՞նս:
    - Հա՛: Ինչացո՞ւ է նա, պատմիր մի քիչ:
    - Վստահելի է, պարկեշտ, տնարար:
    - Հեշտ ընթեռնելի ու ձեռքի տա՞կ միշտ…

    -------------------------------------------

    - Սրտո՞վդ է գոնե:
    - Ինչո՞ւ ես հարցնում:
    - Եվ սիրում ես դու նրան առավե՞լ…
    - Դու «սեր» ասվածից բա՞ն ես հասկանում: Ինչո՞ւ ես հապա լոկ ցավ պատճառել:
    ---------------------------------
    - Լա՜վ դե…:
    - Կներես: Ես, լավ է՝ գնամ:

    Սերը մարել է… Տեղը՝ մոխիր:
    Պե՛տք էր այսօր ինձ ժամադրության գալ
    Եվ լա՛վ է, անշուշտ, որ հանդիպեցինք:
    Հիմա հո գիտե՛մ. սերը մարել է.
    Չկա էլ տանջանք, մռմուռ, կսկիծ,
    Ալավը՝ հանգել, մոխրել, պաղել է,
    Ափսոսելու ես չունեմ ոչինչ:
    …Գնում ես: Տեսքդ՝ մեղք ու տկար է,
    Ես էլ՝ ուր որ է՝ փղձկամ պիտի.
    Ասես՝ հին, համր շարժանկար է…
    Սերը մարե՞լ է… Աստվա՛ծ գիտի…

    16.07.2017

Page 4 of 4 FirstFirst 1234

Bookmarks

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •