Մի մարդ իր մասին մեծ կարծիք ուներ: Նրան թվում էր, թե կարող է երկինքը ուսերի վրա պահել, թվում էր գեղեցիկ է,խելացի, հնարամիտ և համարում էր բոլորին անմիտ: Շրջապատում համամիտների թաքնված տաղանդ էր` մեծ փիլիսոփա: Կյանքի, դրամի, մարդկանց թեև նրա կողմից ամբողջ մի կյանք էր անիմաստ ապրած:
Փակեք ականջներդ լեզուն է խոսում, չե որ լեզուն օձին բնից է հանում, կամ ըստ կտակի իմաստունների "Խոսեք այն ժամանակ երբ ասածը լռելուց խելացի կլինի": Կյանքի բարձրագույն էության մասին արտահայտվում էր կարճ "Գոյություն չունի", նա գիտեր որտեղ է սկիզբն աշխարհի մինչև անգամ որտեղ էլ կավարտվի: Տարիների հետ կարծիքը մեծացավ,այնքան չափով,որ նա իր կարծիքի կողքին ոչնչություն դարձավ,սակայն ինչպես միշտ խավարելիս մարդ ուզում է - ուզում է փայլել աստղի նման..
.Փակեք ականջներդ լեզուն է խոսում, չե որ լեզուն օձին բնից է հանում, կամ ըստ կտակի իմաստունների "Խոսեք այն ժամանակ երբ ասածը լռելուց խելացի կլինի":
Ա Բայաթյան
Bookmarks